Τα καρεκλάκια έξω…

Το παρόν απέχει απ΄ το παρελθόν ανάλογα με το εύρος των αναμνήσεων που ανακαλούνται κάθε φορά. Όσο περισσότερες, τόσο κοντινότερο.

Στο πατρικό μου, σε μια γωνιά της κουζίνας, επιβιώνει και μακροημερεύει το καρεκλάκι. Ξύλινο, πλεγμένο με ψάθα αρχικά και με χοντρό γκρι κορδόνι μετέπειτα για να απαλειφθεί η φθορά του χρόνου.

Αν κάτι θυμάμαι κάθε φορά που το βλέπω, ενδίδοντας στον πειρασμό της νοσταλγίας, είναι να παίρνει τη θέση του κάποια βράδια του Σεπτέμβρη δίπλα σε άλλα όμοια ή παρόμοια, πάνω στο πεζοδρόμιο της οδού Ολύμπου, όσο πιο κοντά γινόταν στη βιτρίνα του καταστήματος όπου επρόκειτο να ανάψει η τηλεοπτική συσκευή αναμεταδίδοντας το φεστιβάλ ελληνικού τραγουδιού της Θεσσαλονίκης.        

Η εξασφάλιση μιας απ΄ τις καλές, προνομιούχες, θέσεις, όσο πιο κοντά γινόταν και με την καλύτερη δυνατή οπτική επαφή με την ασπρόμαυρη οθόνη, ήταν έργο και αποστολή ημών των μικρότερων μελών της οικογένειας, ανεξαρτήτως φύλου καθώς στις αγγαρείες που απέφεραν οφέλη προς όλους ήμασταν από τότε ίσοι. Η θέση όμως στο καρεκλάκι ανήκε δικαιωματικά στις γυναίκες, με τις υπερήλικες να μη βιάζονται να προσέλθουν σίγουρες ούσες πως την είχαν εξασφαλισμένη και τις νεώτερες να εύχονται χωρίς να το ομολογούν μπας και τις πάρει ο ύπνος, αφού έτσι κι αλλιώς βαριάκουγαν κιόλας οπότε τι φεστιβάλ και τραγούδια τις χρειάζονταν.

Το σήμα έναρξης και η τηλεμεταφορά μας στη Θεσσαλονίκη που τη δεκαετία του ΄60 και του ΄70 ακόμα ούτε καν υποψιαζόμασταν πως μπορεί να ήταν, αλλά τη φανταζόμασταν σαν μέρος μακρινό και κυρίως μαγικό, μας έβρισκε να ακροβατούμε στο πεζοδρόμιο, μεταξύ καθήμενων και ορθίων γιαγιάδων και μαμάδων και σε απόσταση από μπαμπάδες που ήταν ή καμώνονταν τους περαστικούς συμμετέχοντας με λοξές ματιές και απαξιωτικά σχόλια που πνίγονταν στα μακρόσυρτα και ομοθυμαδόν σσσ… των γυναικών. Κοντοστέκονταν όμως άμα τη εμφανίσει κάποιας ευπαρουσίαστης τραγουδίστριας, επαινώντας τις φωνητικές της χάρες και εξασφαλίζοντας τα όλο δηλητηριώδες νόημα βλέμματα των συζύγων εάν τύχαινε να βρίσκονται εκεί με το καρεκλάκι τους.

Η καληνύχτα του Άλκη Στέα ανταποδίδονταν μ΄ ένα μουρμουρητό που εμπεριείχε δόσεις μελαγχολίας, καθώς έστω και… πεζοδρομιακό δεν ήταν απλώς ένα θέαμα, αλλά μια φυγή, η είσοδος σ΄ ένα κόσμο που σαγήνευε με τη λάμψη του και έβγαζε τους πολλούς, τους περισσότερους, από μια καθημερινότητα που δεν είχε και πολλά να προσφέρει. 

Κοιτάω το καρεκλάκι. Είναι πάντα εκεί. Μικρό, ξεπερασμένο, απομεινάρι άλλης εποχής, άλλου κόσμου. Φορές, φορές αναρωτιέμαι. Μήπως τα ονειρευτήκαμε όλα αυτά; Μέχρι να το πάρω και να καθίσω για να δω να περνούν μπροστά μου ασπρόμαυρες εικόνες όσων ζήσαμε που σιγά σιγά χρωματίζονται μέσα απ΄ τα πρόσωπα αγαπημένων, οικείων, φίλων και γειτόνων. Απόντων μα ποτέ ξεχασμένων. Και τότε ξαναπαίρνω το καρεκλάκι και το βγάζω έξω. Στο μικρό μας μπαλκόνι, δίπλα απ΄ τη ροδιά. Περιμένω. Το σύνθημα για να τρέξω μέχρι το πεζοδρόμιο της οδού Ολύμπου, αποφασισμένος αυτή τη φορά να κερδίσω μια θέση στην πρώτη σειρά. Σχεδόν κολλητά πάνω στη βιτρίνα…