Γιώργος Δελιόπουλος: Η ωρίμανση ενός ποιητή

Πάντοτε με συγκινούν οι προσφορές βιβλίων με την ιδιόχειρη αφιέρωση του δημιουργού. Πόσο μάλλον όταν μ' αυτούς με συνδέει μια σχέση αλληλοεκτίμησης, πρώτα απ' όλα, φιλίας και συνοδοιπορίας. Χθες παρέλαβα απ'το Γιώργο Δελιόπουλο την νέα ποιητική του συλλογή, από κοινού με τον ποιητή Κώστα Θ. Ριζάκη, "κατά ανεφίκτου γλυφές, 1- της γυναικός τριάντα παγιδεύσεις", εκδόσεις ΑΩ, με την άκρως αναλυτική και διαφωτιστική εισαγωγή της Ευσταθίας Δήμου για την ποίηση των δύο και την εξαιρετική, ως συνήθως, εικαστική παρέμβαση της Γλύκας Διονυσοπούλου.

Εγώ ¨παγιδεύτηκα¨ απ την υπέροχη ΡΟΥΘ του Γιώργου και ο πειρασμός να την μοιραστώ μεγάλος. ΡΟΥΘ Δεν μπήκα στη ζωή σου μετανάστις από την πίσω πόρτα της ντροπής δεν μ’ έδιωξαν η πείνα ή τα σάπια όνειρα είχα στο σπίτι μου το πιάτο της ημέρας κι έφτανε την ανάγκη να χορταίνω γιατί να σέρνω παραμάσχαλα τη μοίρα μου ικέτιδα στα ξένα; όλη τη μέρα να θερίζω απ’ την αγάπη σου μέχρι να κουραστεί ο ήλιος; γιατί να ζω από τα στάχυα των δακρύων με ό,τι γέλιο περισσεύει στις γιορτές; στον έρωτα ποτέ δε με κατήχησαν δε μέτρησα τα θαύματα στο ζύγι μα η χαρά αλλιώς δε βγάζει νόημα χωρίς αγκάθια δεν αγγίζονται καρδιές κι από τη λάσπη των χεριών που σ’ αγκαλιάζουν γεννιέται ο ερχόμενος Μεσσίας.