Στη σκηνή ενός εγκλήματος μας συστήνεται η Δομνίκη. Στο κάδρο της σκηνής, κάποιος Ανδρέας κείτεται, στα σίγουρα η γυναίκα κρατάει ένα όπλο, ο πυροβολισμός όμως έρχεται από κάπου δεξιά της. Το περιβάλλον ορίζεται από τον συγγραφέα, για την πράξη όμως ο δράστης παραμένει άγνωστος. Ο αναγνώστης υποψιάζεται ότι οι συντελεστές του έργου θα πολλαπλασιαστούν με πολλές μεταβλητές. Το βιβλίο ξεκινά πετυχαίνοντας να προκαλέσει το ενδιαφέρον της επόμενης σελίδας.
Στη γυναίκα αρέσει να φεύγει, μας μηνύει ο συγγραφέας, αδιαφορώντας για επιστροφές. Ο χρόνος του βιβλίου κάνει την πρώτη του επιστροφή. Στέκεται στην εφηβεία της Δομνίκης και προχωράει μαζί μας. Τόπος αστικός, εποχή του όχι μακρινού χθες. Συνήθειες οι συνήθεις σε σπίτι υπό την ηγεσία πατέρα στο ρόλο του δικτάτορα. Το επιλεγμένο από τον συγγραφέα επάγγελμα δημιουργεί άμεσους συνειρμούς αντίληψης της ατμόσφαιρας. Στρατηγός. Η μητέρα, μάλλον νεοσύλλεκτος ανεξαρτήτως χρόνου κατάταξης. Τα παιδιά εξετάζεται η μοίρα τους, μόνον εάν τηρήσουν τους όρους. Το κλίμα αποδίδεται αδρά. Οι ψυχολογίες το ίδιο.
Ο φακός εστιάζει στην κόρη.
Ένας μακρύς δρόμος που περπατιέται για να καλύψει ένα συναισθηματικό κενό με βάθος σπηλαίου, περιγράφεται. Η Δομνίκη αγωνίζεται να πάρει απόσταση από την ατυχία του τυχαίου της οικογένειας που την γέννησε. Άνδρες στην πατρική ηλικία αναλαμβάνουν με τη συναίνεση της αλλά χωρίς τη θέληση της να μυήσουν το σώμα της. Η ψυχή της παραμένει απούσα. Κάποιον εξίσου πατέρα στην ηλικία, που δεν την θέλησε ακριβώς, τον ερωτεύτηκε εκείνη. Το παιχνίδι του ανικανοποίητου κρατιέται για να παίζεται σταθερά. Μοτίβο και επανάληψη.
Η ανάγκη του συναισθήματος του ερωτεύομαι, της δίνει την ευκαιρία με μια γυναίκα. Συμπτωματικά –άραγε- την ίδια εποχή - η μητέρα της χάνεται χωρίς προηγούμενα δείγματα υφέρπουσας επαναστατικής διάθεσης. Απότομα, όπως όλα στο βιβλίο. Ο Μιχάλης Πιτένης εδώ, δεν χρησιμοποίησε την Μεγάλη Αρκάνα. Οι προβλέψεις δεν τέθηκαν σε ενέργεια. Το περιβάλλον κινείται απρόβλεπτα, ουράνια, θάνατοι ερχόταν για να αλλάξουν την πορεία ζωής, αυτών που μένουν. Ο κόσμος δημιουργούσε το χάος, ώστε τα μάτια του αναγνώστη να παρακολουθούν και να στοιχηματίζουν μόνο για τη θέση της ηρωίδας. Η αταξία του σύμπαντος βάζει τα δυνατά του. Αποκαλύψεις κόλαφος για τις δυνατότητες ενός μυαλού, φέρνουν ξανά και ξανά τη Δομνίκη σε μυθικό τόπο βασανιστηρίων. Μέχρι την τελευταία. Πάντα τελευταία, είναι η αβάσταχτη.
Σημεία του τόπου Ελλάδα εντοπίζουν τον χρόνο και τον τρόπο. Η φούσκα του χρηματιστηρίου, η άνθηση των παρά αυτού επιχειρήσεων, οι αλλαγές των κυβερνήσεων, οι μέθοδοι εισαγωγής και προαγωγής στο δημόσιο, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις. Ο συγγραφέας γειώνει το μυθιστόρημα με την πραγματικότητα, επενδύει το προσωπικό με το περιβάλλον, η ζωή εξελίσσεται όπως πάντα εκ του παραλλήλου.
Με μια πράξη φόνου η Δομνίκη αποχωρεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου