Μια βαθιά υπόκλιση στην κ. Καίτη.

Θαυμάζω την Καίτη Τσιμπέρη ως τραγουδίστρια από τη μακρινή δεκαετία του ’80 όταν και την πρωτοάκουσα να τραγουδάει στη Bora Bora, κοσμικό κέντρο της εποχής.. Η ίδια φυσικά δε με θυμάται από τότε. Και πώς να με θυμάται; Μου λείπουν πλέον πολλά απ’ τα καστανά σγουρά μου μαλλιά και μου περισσεύουν αρκετά κιλά.

Εγώ όμως δεν έχω ξεχάσει πώς περιμέναμε να την ακούσουμε να ερμηνεύει το ¨Μια χαμένη Κυριακή¨, με τη φωνή της να αντιλαλεί σ’ όλο το κέντρο και να μας συνεπαίρνει.

Η θέση μας ήταν συνήθως στα ορεινά του μαγαζιού, εκεί όπου η φοιτητική τσέπη μας επέτρεπε να κλείσουμε τραπέζι, συνήθως τις μέρες των γιορτών που επιστρέφαμε στην Κοζάνη, καθώς παρά τα κοστούμια και τις λαχούρ γραβάτες της εποχής που φορούσαμε, μόνο ένα μπουκάλι μπορούσαμε να ανοίξουμε και αυτό το μοιραζόμασταν αρκετοί. Δεν μας ένοιαζε όμως κι ας χρειάστηκε κάποιες φορές να γυρίσουμε με τα πόδια στην Κοζάνη (κοντά 6 χλμ. απόσταση, ίσως και παραπάνω), επειδή το μικρό υπόλοιπο απ’ το χαρτζιλίκι μας το διαθέταμε για να πιούμε ένα ποτό παραπάνω, οπότε δεν υπήρχε φράγκο για ΤΑΞΙ.

Εκτίμησα και έχω πια στην καρδιά μου την Καίτη Τσιμπέρη , από τις πρώτες στιγμές της συνεργασίας μας για το ανέβασμα της θεατρικής παράστασης ¨Βραδιάζει κυρία Γαλάτεια¨. Έχοντας στα χέρια της την πρώτη εκδοχή του κειμένου με υποδέχτηκε ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα στο σπίτι της. Με εξέπληξε ο σεβασμός με τον οποίο κρατούσε τις σελίδες και η σεμνότητα με την οποία μου μίλησε. Εκεί γνώρισα μια γυναίκα καλοκάγαθη που πρόσεχε κάθε της λέξη. Συνειδητοποίησα πως απ’ τη μια της άρεσε που είπε το ναι σ’ ένα τέτοιο πρωτόγνωρο για εκείνη εγχείρημα και απ’ την άλλη ότι της είχαν κοπεί τα πόδια.

Προσπάθησα να τη βοηθήσω να ξεπεράσει το άγχος και εντυπωσιάστηκα απ’ το δικό της αγώνα να ξεπεράσει τα όποια εμπόδια και να ενδυθεί μαζί με το ρόλο της τραγουδίστριας και αυτόν της ηθοποιού.

Αν το κατάφερε; Νομίζω το χειροκρότημα που εισπράττει κάθε βράδυ επί σκηνής είναι η μόνη αξιόπιστη απάντηση.  

Εγώ πάντως πέρα από το χειροκρότημα και τα μπράβο που της έχω πει, θα ήθελα επίσης να την τιμήσω με μια υπόκλιση. Μια βαθιά υπόκλιση στην κ. Καίτη. Όπως και να της αφιερώσω το ομώνυμο τραγούδι του μέγιστου Γρηγόρη Μπιθικώτση, σε μουσική δική του και στίχους Κώστα Βίρβου. Είναι ένα από τα αγαπημένα τραγούδια του πατέρα μου που το άκουγε από τότε που ήταν ο ίδιος νέος και γω πιτσιρικάς στο πικ- απ που είχε αγοράσει με δόσεις, σ’ ένα δίσκο 33 στροφών.

Μια βαθιά υπόκλιση, λοιπόν, στην κ. Καίτη που ενσαρκώνει πειστικά το ρόλο της Γαλάτειας, μιλώντας για μια ζωή που δεν είναι η δική της αλλά προϊόν μυθοπλασίας. Όσο για τη δική της; Μου υποσχέθηκε πως θα μου την εμπιστευτεί για να την κάνουμε μυθιστόρημα. Μακάρι να τα καταφέρουμε. Ίσως μάλιστα το ονομάσουμε ¨Βραδιάζει κυρία Καίτη¨! Ή μήπως ¨Μια βαθιά υπόκλιση στην κ. Καίτη¨; Θα δούμε… Ας είμαστε καλά.